Als kind werd Sylvia niet gezien en gehoord door haar ouders. Na een moeilijke geboortestart kreeg zij op anderhalfjarige leeftijd zuurstoftekort in haar hersenen. Ze werd door haar vader mishandeld en had geen veilige omgeving of überhaupt woorden om dit te uiten of te delen met iemand. Met alle gevolgen van dien in haar latere leven.

Toen Sylvia 14 jaar oud was kwam ze terecht in een kindertehuis en kon hier voor het eerst een eigen plek en veiligheid creëren. Later, toen zij haar eigen gezin ging stichtten, kwam ze terecht in een rollercoaster van emoties. Door onmacht en het niet-geleerd-hebben-vanuit-huis, ging ze doen waar ze zelf zoveel last van had als kind. Ze verloor het gevoel van grip en zocht hulp. Ondanks alle schuld, schaamte en zelfveroordeling is ze het gesprek aangegaan. Met hulpverlening, haar gezin en haar zoon. Daar is veel moed voor nodig.

Uiteindelijk heeft Sylvia machteloosheid in kunnen zetten om weer grip te krijgen op zichzelf en in de opvoeding van haar zoon. Geweld is nooit goed te praten, dat wordt afgekeurd. Hoe naar het ook is, de pleger is wel onderdeel van het systeem en om tot een oplossing te komen is er ruimte nodig voor begrip.